Wojsko spartańskie w IV w. dzieliło się na kilka jednostek. Idąc od najmniejszej do największej były to: enomotia (32 żołnierzy) - pentekostia (złożona z dwóch enemotii; 64 żołnierzy) - loch (złożony z czterech pentekostii; 256 żołnierzy) - mora (złożona z dwóch lochów; 512 żołnierzy). Mora była więc największą jednostką wojska Sparty.
Do całej armii spartańskiej wchodziło sześć takich jednostek, co łącznie dawało liczbę 3072 wojowników. Później liczba ta wzrosła i wahała się w granicach 5-6 tys. żołnierzy. Spartanie toczyli wojny, stosując szyk bojowy zwany falangą. Miał on kształt linii i cechował się zwartością. Tworzyli go hoplici - ciężkozbrojna piechota. W skład falangi wchodziło kilka szeregów żołnierzy; ich liczba, w zależności od liczebności całego wojska sięgała nawet do dwunastu; odpowiednio duża była więc szerokość takiej falangi (nawet ponad jeden kilometr).
System taki zapewniał wojsku bardzo dużą siłę uderzenia i odporność na ciosy nieprzyjaciela.
Zniszczony pierwszy szereg był bowiem zastępowany przez drugi itd. Każdego żołnierza osłaniały dwie tarcze - jego własna oraz tarcza jego towarzysza z prawej strony. Najbardziej narażeni na ciosy nieprzyjaciela byli żołnierze, którzy znajdowali po prawej stronie szyku, ponieważ byli częściowo odsłonięci z lewej strony. Był to również najsłabsze, a co za tym idzie najczęściej atakowane miejsce całej falangi. Do walki w takim właśnie szyku bojowym bardzo przydawały się umiejętności wyniesione ze szkoły spartańskiej. Liczyła się przede wszystkim dyscyplina i poczucie solidarności. Podstawą skuteczności falangi była bowiem sprawna koordynacja ruchów poszczególnych szeregów.

autor: wydawnictwo GREG (niniejszy tekst nie ma na celu łamania praw autorskich ani regulaminu wydawnictwa)